Zes planken en een lied

Hoe je keek
wanneer de mensheid je verbaasde
Hoe je stem klonk
wanneer je iets te veel gedronken had
Hoe je liep 
ietwat gehaast
zoals je iets voorover boog
Hoe je bewoog
wanneer je niet kon wachten
op wat dan ook

Hoe iedereen je leek te mogen
en iedereen wat losser werd
Hoe ze je woorden dronken
Hoe ze je woorden als wijn naar binnen goten
Hoe de laatste druppels van de bodem werden losgeschud

Hoe je fronste wanneer je vond
dat ik mezelf te kort deed
Hoe je zweeg wanneer met mij
geen land viel te bezeilen

Ik klamp me vast aan fragmenten
Probeer het einde te verdringen
dat ik voor tachtig man
je mooiste lied heb moeten zingen
Dat je huid niet meer je huid was
niemand mij durfde te troosten
Dat we zo verkrampt toch even
op je leven wilden proosten

Zes planken en een lied
Meer was er niet