T-identiteit

Toen ik zojuist met een zak spinazie de supermarkt uitkwam, bleek mijn fiets voor die van iemand anders te staan. De meneer van de fiets schudde zijn hoofd en zei “t, t, t, t, t, t,”. Dat doet iets met mij. Op dit moment zorgde het ervoor dat ik hem aankeek, een boer liet en zo langzaam mogelijk mijn fiets weghaalde.

Op weg naar huis vroeg ik me af waarom de ‘t’ van dit type me toch altijd zo irriteert. Het is, denk ik, omdat het een ‘t’ is met maar één betekenis. Namelijk die van een arrogant soort ergernis. Nergens anders wordt dit soort ‘t’ voor gebruikt.

Je hebt twee ‘t’ soorten: je hebt de uitwaartse ‘t’. Die van thee, en van taco, en van “tadaaa!”. Die ‘t’ is naar buiten gericht en veroorzaakt een luchtverplaatsing. Als je Rotterdammer bent, zit er zelfs een ‘s’ in verstopt, en heb je dus een soort van DUBBELE luchtverplaatsing. Ik denk ook dat Rotterdamse zangers en zangeressen dubbele plopkappen gebruiken voor hun microfoon. Maar goed, daar hadden we het niet over.

En je hebt dus de inwaartse ‘t’. Die van “t, t, t, t, t,”. Deze ‘t’ komt in de Nederlandse taal in geen enkel woord voor en wordt alleen maar gebruikt op zichzelf staand (“t”) of in groepsverband (“t, t, t,”. Zoals die meneer met de fiets deed). Wanneer je je dus aan iemands gedrag of uitspraak ergert, inhaleer je een ‘t’, en je hebt geen verbale of non-verbale communicatie meer nodig. Super effectief.

Soms ontsnapt hij je ook. Dat is écht erg. Iemand zegt iets, je zuigt pardoes een ‘t’ naar binnen en denkt dan: kut. Het enige wat je dan nog kan redden, is dat je doet alsof je iets tussen je tanden hebt en er nog een hele lang inwaartse ‘t’ achteraan zuigt. Het liefst met je wenkbrauwen hoog boven je ogen terwijl je onschuldig naar een willekeurig punt naast iemands gezicht tuurt.

Thuis drukte ik de lucht uit de zak spinazie en betreurde dat ik niet had gezien hoe zijn fiets eruitzag. Had ik maar beter opgelet. Dan had ik de mijne er morgen weer voorgezet .